Het verhaal van Zorro

Gregory en Isabelle waren al vier jaar op zoek naar hulp. Therapeuten, behandelingen met Bachbloesems, aromatherapie, BAT… Hun dierenarts had een aantal onderzoeken gedaan om de oorzaak te achterhalen. Want waarom doet een hond zoiets? En een jaar geleden was uiteindelijk beslist om een deel van de staart te amputeren. Omdat je niet kunt bijten in een staart die je niet hebt?

Zorro begon gewoon opnieuw, hij beet in zijn korte staart. Uiteindelijk kwam het dier terecht op de Faculteit Diergeneeskunde van de Gentse universiteit. Daar werd hij opnieuw uitgebreid onderzocht. Door orthopedie: onderzoek naar de heupen en andere gewrichten. Neurologie: onderzoek naar kop, nek en rug. Beeldvorming: uitsluiten van een hersentumor. Dermatologie. En het eindstation werd de gedragsspecialist. Ik dus. Of een nieuw begin?

Een vrijdagochtend vroeg verzamelden de laatstejaarsstudenten in de Kliniek Gedrag om ‘hun patiënt’ Zorro zorgvuldig te analyseren. Ze hadden allemaal hun huiswerk gemaakt, lazen de fiches en bekeken de video’s die Gregory en Isabelle op voorhand bezorgden. Nu volgden ze de standaardprocedure: iedereen gaan zitten, deuren op slot, niemand bewegen en de patiënt zou met rust gelaten worden. Met dat laatste hebben studenten het soms moeilijk. Waarom mogen ze de hond niet aaien?

Huppelend kwam Zorro het kabinet binnen. Tot hij de studenten zag, allemaal stil op hun stoel. Hij verstijfde en ging zich snel onder een bureau verstoppen. Gregory legde uit dat Zorro eigenlijk een erg bange hond was die zoveel mogelijk wegbleef van onbekende mensen.

Vier jaar geleden, toen Zorro twee was, was het gezin verhuisd naar een plek met een grote tuin die grensde aan een wandelpad. Van die tuin heeft Zorro nooit uitgebreid kunnen genieten. Elke volgende wandelaar maakte het voor hem nog moeilijker, tot er uiteindelijk bloed vloeide. Isabelle liet haar arm zien: toen ze vorige week Zorro wou kalmeren, beet hij in haar arm.

Terwijl we zaten te babbelen, kwam Zorro tot rust. Maar toen klopte iemand op de deur en stond ik recht om te gaan kijken wie dat was. Zorro sprong recht, begon te draaien en beet in zijn staart. Hard. We zagen druppels bloed op de witte vloer vallen. Zorro had het moeilijk om onbekende mensen te zien, zeker wanneer die bewogen. Ze waren niet te vertrouwen. Maar in zijn buurt waren wel vaak bewegende mensen, dat is bijna onvermijdelijk. Omdat hij zo’n situatie niet kon hanteren, verwondde hij zichzelf.

We bespraken een globale aanpak. De eerste stap was een professionele coach die zou helpen om de thuisomgeving zo comfortabel mogelijk te maken voor Zorro. Groene doeken moesten ervoor zorgen dat Zorro de wandelaars niet meer kon zien. Wanneer er bezoek kwam, ging Zorro op voorhand naar zijn eigen veilige plekje. Daar konden bezoekers hem niet zien en kon hij rustig op een kluif liggen kauwen. Daarna kreeg Zorro ook antidepressiva die het repetitief draaien en zichzelf bijten konden bijsturen.

Met Zorro is het goed afgelopen. Hij kon verder genieten van het leven, met korte staart, lekkere hondenkluiven om op te kauwen en een maxi hondenbed aan de voeten van Gregory en Isabelle.

Het verhaal van Zorro en vele andere kan je lezen in het boek : Wat is er aan de Hond